[Snedronningen]

[przytoolanka]

Okej. Przepraszam za ten merytoryczny błąd. Nie są wdzięczne.

Okej. Przepraszam za ten merytoryczny błąd. Nie są wdzięczne.

[Snedronningen]

przytoolanka, niby nic, ale niektóre zwierzęta z powodu "mitu wdzięczności" są zabierane ze schronisk bez zastanowienia po czym wracają tam jak sprawią najmniejszy problem. Wiele z nich po którymś takim powrocie trafiając do nowej rodziny zaczyna przejawiać wiele lęków. A nie wszyscy chcą tolerować dewastowanie, ujadanie, gryzienie, etc. Dlatego właśnie się czepiam o takie rzeczy jak "wdzięczność".

[przytoolanka]

Nie miałam nic złego na myśli. Chciałam jedynie pochwalić MartęK i jej sunię. Wierzę w to, że piesek znalazł dom do końca swego życia i nie czeka go już żadna przeprowadzka. Przesyłam życzenia wszystkiego najlepszego

Nie miałam nic złego na myśli. Chciałam jedynie pochwalić MartęK i jej sunię. Wierzę w to, że piesek znalazł dom do końca swego życia i nie czeka go już żadna przeprowadzka. Przesyłam życzenia wszystkiego najlepszego

[apple]

Bardzo ciekawy temat jak dla mnie.
Rozumiem, że wydzielony z innego wątku, ale zastanawiam się od czasu do czasu nad emocjami, które odczuwają zwierzaki i je obserwuję.
Zadziwia mnie nieraz, jak mój Rudolf potrafi odczuwać radość, dumę, złość, nawet zakłopotanie (robi wtedy grzbiecik, pręży ogon, patrzy z ukosa i nie wie, co zrobić ) o błogości i szczęściu nie wspominając.

Też uważam, że zwierzęta nie odczuwają wdzięczności na co dzień za przygarnięcie ich, tak samo jak małe dzieci nie okazują wdzięczności za to, że są w domu, dajemy im jeść, wychowujemy, bawimy się itd. Jest to dla nich naturalne.

Jednak to, że zwierzęta potrafią w pewnych przypadkach odczuwać wdzięczność, wydaje mi się prawdą.
Uratowałam kiedyś życie pewnej małej jamniczce (w ostatniej chwili zgarnęłam ją na ręce gdy uciekała w szaleńczym galopie przed wielkim psem, mordercą do innych zwierząt a do ludzi miłym i niegroźnym). Gdy jamniczka zobaczyła mnie za jakiś tydzień czy 2, rzuciła się na mnie z wielką radością i szczęściem i chciała mnie zalizać. Do tej pory tak na mnie nie reagowała. Więc sobie myślę, że to była swojego rodzaju wdzięczność.

[Ines]

[Snedronningen]

[Ines]

Tak i ja to wiem. Ale i tak jest mi nieprzyjemnie, gdy ktoś wygłasza w moim towarzystwie takie frazesy, bo to trochę brzmi tak, jakby zwierzęta z hodowli miały mniejsze prawo do uczuć i emocji. Albo to tak jakby z zasady dziecko zabrane z domu dziecka miało kochać bardziej, niż inne dziecko swoich biologicznych rodziców.

A wisienką na torcie była Pani z opinią, że zwierzęta poczęte drogą inseminacji są bez uczuć, "jak krowy". Ilekroć wracam do tego myślami, wszystko mi opada.

[Snedronningen]

Krowy bez uczuć??? Bardzo mi żal jest wielu zwierząt, którym odbiera się prawo do uczuć, emocji i inteligencji tylko dlatego, że nie są to zwierzęta "domowe".
Pamiętam z dzieciństwa jednego byka. Jak z kuzynką na wsi u rodziny byłyśmy na wakacjach, ona wtedy jakoś jeszcze przed podstawówką była, jednego dnia przyszła i opowiadała jak krowę na łące po nosie głaskała. Wszyscy zdziwieni, bo żadnej krowy w tym czasie nikt nie wyprowadzał, aby stała sama. Jak nas zaprowadziła to się okazało, że to nie krowa ale byk był. I to taki bardzo mało przyjazny do ludzi. Jak tylko kogoś zobaczył, to się szarża zaczynała. Oprócz niej. Ją z jakiegoś powodu lubił i pozwalał jej się głaskać.

Jak ludzie tak w Twoim towarzystwie mówią to odsyłaj do mnie. Jak posłuchają wielogodzinnego wykładu nt. uczuć i emocji u zwierząt to przynajmniej już na głos takich bredni gadać nie będą w obawie przed wariatką prostującą takie tezy

[przytoolanka]

Nieświadomie zapoczątkowałam ten wątek, pozwolę sobie na drobne wyjaśnienie. Używając zwrotu „zwierzęta są wdzięczne” miałam na myśli nasze odczucia – opieka nad nimi jest wdzięcznym zajęciem dla nas – sprawia nam frajdę, czujemy przyjemność będąc w kontakcie z nimi. Ale nie miałam na myśli uczuć kota. Nie potrafimy w pełni się porozumiewać ze zwierzętami, próbujemy ustalić jakiś sposób porozumiewania aby żyło nam się wspólnie lepiej, ale tak naprawdę nie wiemy co one czują. Czy odczuwają wdzięczność? Moim zdaniem człowiek, który oczekuje wdzięczności (nie tylko od zwierzęcia) jest egoistą bo myśli tylko o swoich uczuciach. A nigdy nie wiemy czy gdyby kot, pies miałby wybór, to świadomie zdecydował się na wyrwanie ze swojego środowiska i zamieszkanie z nami. Codziennie się nad tym zastanawiam. Mój kot jest przymilny (zwłaszcza w porze karmienia), tuli się, przychodzi spać do nas, zaczepia na zabawę, ale chyba nie określiłabym tego wdzięcznością. Powiem więcej – to ja jestem wdzięczna jemu, że tak dobrze zaadoptował się u nas, za to że zmienił nasz dom, za to że zmienił nas - nawet bardziej niż się komuś może wydawać, że jest taki cudowny i najdziwniejsze: za jego urok i słodycz, które sprawiają, że nie musi czynić nic abyśmy go kochali. Wszystko więc zależy od nas, od tego jak zinterpretujemy dane zachowanie i przede wszystkim JAKIIE MAMY OCZEKIWANIA. W moim pierwszym poście do MartyK chciałam docenić to, że zdecydowała się dać psu dom do końca życia i wyrazić nadzieję, że kontakt z nim będzie sprawiał jej radość i satysfakcję. I chodziło mi tu o jej dobre intencje i bezinteresowność. Nie mam swojej hodowli, na co dzień nie spotykam się z ludźmi chcącymi zamieszkać z kotem, psem. Trudno mi odnieść się do oczekiwań tych osób. Jeśli ktoś się decyduje na psa lub kota bo oczekuje od niego wdzięczności, to lepiej niech sobie daruje. Wszyscy wiemy, że opieka nad zwierzęciem to ogromna odpowiedzialność i nie tylko źródło przyjemności, cud miód i orzeszki. Bądź człowieku odpowiedzialny za to co oswoiłeś… A ja następnym razem bardziej będę zważać na swoje słowa. W każdym razie nie chcę na forum nikogo urazić, a tymbardziej prowokować kłótni. Uwierzcie: mam naprawdę dobre intencje

Nieświadomie zapoczątkowałam ten wątek, pozwolę sobie na drobne wyjaśnienie. Używając zwrotu „zwierzęta są wdzięczne” miałam na myśli nasze odczucia – opieka nad nimi jest wdzięcznym zajęciem dla nas – sprawia nam frajdę, czujemy przyjemność będąc w kontakcie z nimi. Ale nie miałam na myśli uczuć kota. Nie potrafimy w pełni się porozumiewać ze zwierzętami, próbujemy ustalić jakiś sposób porozumiewania aby żyło nam się wspólnie lepiej, ale tak naprawdę nie wiemy co one czują. Czy odczuwają wdzięczność? Moim zdaniem człowiek, który oczekuje wdzięczności (nie tylko od zwierzęcia) jest egoistą bo myśli tylko o swoich uczuciach. A nigdy nie wiemy czy gdyby kot, pies miałby wybór, to świadomie zdecydował się na wyrwanie ze swojego środowiska i zamieszkanie z nami. Codziennie się nad tym zastanawiam. Mój kot jest przymilny (zwłaszcza w porze karmienia), tuli się, przychodzi spać do nas, zaczepia na zabawę, ale chyba nie określiłabym tego wdzięcznością. Powiem więcej – to ja jestem wdzięczna jemu, że tak dobrze zaadoptował się u nas, za to że zmienił nasz dom, za to że zmienił nas - nawet bardziej niż się komuś może wydawać, że jest taki cudowny i najdziwniejsze: za jego urok i słodycz, które sprawiają, że nie musi czynić nic abyśmy go kochali. Wszystko więc zależy od nas, od tego jak zinterpretujemy dane zachowanie i przede wszystkim JAKIIE MAMY OCZEKIWANIA. W moim pierwszym poście do MartyK chciałam docenić to, że zdecydowała się dać psu dom do końca życia i wyrazić nadzieję, że kontakt z nim będzie sprawiał jej radość i satysfakcję. I chodziło mi tu o jej dobre intencje i bezinteresowność. Nie mam swojej hodowli, na co dzień nie spotykam się z ludźmi chcącymi zamieszkać z kotem, psem. Trudno mi odnieść się do oczekiwań tych osób. Jeśli ktoś się decyduje na psa lub kota bo oczekuje od niego wdzięczności, to lepiej niech sobie daruje. Wszyscy wiemy, że opieka nad zwierzęciem to ogromna odpowiedzialność i nie tylko źródło przyjemności, cud miód i orzeszki. Bądź człowieku odpowiedzialny za to co oswoiłeś… A ja następnym razem bardziej będę zważać na swoje słowa. W każdym razie nie chcę na forum nikogo urazić, a tymbardziej prowokować kłótni. Uwierzcie: mam naprawdę dobre intencje

[apple]

Przytoolanka,
Nie sądzę, aby ktoś wątpił w Twoje dobre intencje i aby potrzebne były jakieś wyjaśnienia z Twojej strony
Naprawdę się cieszę, że powstał taki temat, bo mam sporo przemyśleń i mnie to interesuje.

Przypomina mi się poprzednia, pierwsza opiekunka mojego Rudolfa, która oddając mi go, wspomniała z pewnym rozgoryczeniem i rozczarowaniem, że oczekiwała wdzięczności za opiekę a nie humorów kota. Ona do tego czasu miała do czynienia tylko z psami i błędnie interpretowała, że pies okazujący swoje przywiązanie okazuje wdzięczność i jest zawsze miły i wierny. A tu taki kot ma swoje humory i charrrakterek, potrafi ugryźć i udrapać.
Jestem pewna, że już więcej kota nigdy nie weźmie.

Jak ktoś uważa, że np. kot powinien jeść z wdzięcznością wszystko, co mu się daje, bez grymaszenia, bo to przecież "tylko kot" i powinien i tak być wdzięczny, że się go karmi, to przy najbliższej okazji gdy przy jedzeniu marudzi dziecko takiej osoby, komentuję rzeczowo, że to teraz Kasia, Marysia czy Wojtuś na pewno nie dostaną nic innego do jedzenia tylko to samo, bo przecież nie można być rozpieszczonym i trzeba być wdzięcznym. Mówiąc to, mam na myśli, że zwierzę jest jak małe dziecko - też ma prawo grymasić, nie odczuwa wdzięczności, bo dla niego jest naturalne, że mu się daje jeść, kocha, opiekuje, tak samo jak małe dziecko. Udało mi się w ten sposób zmienić myślenie mojego szwagra, który co prawda jest miłośnikiem zwierząt, ale z drugiej strony uważał, że zwierzę ma chodzić jak w zegarku i nie ma miejsca na żadne humory.

Jak ktoś uważa, że zwierzę ma być wdzięczne (przytoolanka, to absolutnie nie o Tobie ), to dla mnie znaczy, że oczekuje miłości za coś a nie mimo wszystko. Takiemu komuś nie powierzyłam zwierzaka, bo jak nie spełni jego oczekiwań to zwierzę będzie biedne.

[Snedronningen]