[sliver_87]

moje kotuchy za to przepięknie polują na muchy!
a czasem i same dostarczaja sobie rozrywki w polowaniu na mieso w misce- tzn. same zaczynaja je sobie w lapkach podrzucac a potem poluja na ten kawalek jak na groźnego zwierza;)

[iceangel]

druga strona medalu to koty ginące w naturze, bo nie są sobie w stanie poradzić ze zdobyciem pokarmu, czy uniknięciem choroby. Gigi, która mieszka ze mną jest kotem chorowitym i bezradnym życiowo, taka było od kociaka. Na wolności zginęła by już w kocięctwie. Gdybym zgodnie z zaleceniami uzwierzęcania nie karmiła jej z ręki (a było tak przez rok) było by po kocie, bo sama nie jadła i już. Próbowałam ją przetrzymać, przegłodzić, ale efekty mimo bycia upartą były żałosne, kot odmawiał jedzenia i słabł. Nie mam nic przeciwko urozmaicaniu kotom życia poprzez chowanie smakołyków w ramach polowania na jedzenie, organizowania zabaw, spacerów etc. jednak budzi mój sprzeciw podejście ewolucyjne pod tytułem: niech sobie radzi. Problem polega na tym, że w stadzie 5 sobie poradzi z 6 będzie słabło z niedostatku pożywienia i będzie dużo bardziej podatne na choroby. Podobnie jest z higieną, jeśli zostawię sierść kota długowłosego na pastwę natury, to jedyne co mi pozostanie to golenie do gołej skóry, co zgodne z naturą też nie jest.

nie zapominajmy, że w naturze z miotu przeżywa jedno, dwa kocięta, reszta pada ofiarą głodu, chłodu, niebezpieczeństw i chorób. myślę, że przegięcie w obie strony jest szkodliwe, niemniej ciekawe spostrzeżenia na temat zachowania kotów, które rzeczywiście świetnie wykorzystują naszą słabość.

obawiam się jedynie, że osoby nieodpowiedzialne, które o zwierzaki na co dzień nie dbają, mogą taką teorię wykorzystywać jako usprawiedliwienie swojego lenistwa lub braku empatii.

mój związek z kotami nie jest w moim odczuciu relacją żywiciel-pasożyt a po prostu symbiozą. Dostarczam kotu łatwego źródła pokarmu, opieki i higieny w zamian realizując potrzebę troski o kogoś i garściami korzystając z błogosławionego wpływu kotów na dobre samopoczucie psychiczne i fizyczne.

jest mi jedynie żal kotów, które człowiek w swojej głupocie, czy niedostatkach edukacyjnych przekształcił w kaleki pozbawione pazurów, których aktywność ogranicza się do paradowania w różowej kokardce lub leżeniu na różowej podusi. Zero spacerów, biegania, aktywności fizycznej. Myślę jednak, że takich "opiekunów" nie spotkamy na forum.

[harpia]

Ech, moje fretki to też typowi neotenicy, ich forma polowania to czajenie się na mnie kiedy idę kroić mięcho do kuchni, czasem pomagają ściągając mi spodnie (wieszają się na nogawkach) wtedy pańcia jakoś szybciej tym nożem macha

[Geza]

Iceangel, dziękuję za drugą stronę medalu. Zainicjowałam ten wątek z myślą właśnie o podszczypaniu do dyskusji.

Dodam jedynie, że książkę prof. Serpella oraz jego uwagi o naszych "pasożytach" należy czytać z dużym dystansem. Serpell należy do gatunków autorów, których bardzo cenię, a którzy stawiają bardzo odważne i niewygodne pytania, wysuwają niewygodne hipotezy, które dość silnie zmuszają do myślenia. Na przykład, dlaczego w naszej kulturze jemy świnki a nie koty? Bo koty są "ładniejsze"? Tok jego rozumowania jest czasami kontrowersyjny.


I też temat ten nie jest mi obcy z perspektywy hodowcy, bo często czuję zażenowanie, gdy widzę na przykład na wystawach, jak z kota robi się po prostu wariata.

[iceangel]

tak, to prawda, wystawy teraz to już nie kocie piękno a technika kosmetyczna, kto lepiej wypudruje, ufarbuje, wytrymuje. mało kto pamięta, że piękna sierść to dobra dieta i codzienna pielęgnacja. właściwie to się nie dziwie, skoro spray z keratyną przykryje wszelkie zaniedbania, ale cóż ponarzekać możemy, świata nie zmienimy, możemy jedynie dawać przykład i edukować wśród znajomych

[13ka]

Tak siedzę i czytam zamiast zarabiać na żarcie ... dla kociulka.

Przemyślenia nasuwają mi się takie.
Kot to nasz pierwszy, można rzec że zrobił w tym domu co chciał, ale ...
Z doświadczenia młodej matki dziecka alergika,
z jednej strony wychuchanego, a z drugiej strony chowanego na zimno,
powiem że mam najzwyczajniej drugie dziecko w tej chwili.

Dziecko które sama świadomie nauczyłam manipulacji.
Tak jak wcześniej młodego który musi sobie radzić w życiu,
w sytuacjach w jakich się znajdzie.
A sierść w warunkach w jakich zamieszkał musi umieć być złodziejem,
myśliwym i pupilkiem.

Opanował zadanie całkiem nieźle.

Hodowałam od maja trudną do zdobycia i utrzymania ceropegię.
Trochę się ze sobą męczyłyśmy bo dość wymagająca jest
i niby dużo światła jej trzeba ale niekoniecznie w słońcu pełnym stać może.
Postawiłam ją na lodówce. Miejsce okazało się być idealne.
Idealne też dla Romulusa.
Fukał, parskał, wydrapywał mi pędy z korzeniami.
Aż w końcu oderwał mi dwie 50cm główne odnogi.
Zrobiłam awanturę "na pół osiedla", ściera wylądowała na chudym tyłku.
zagroziłam "ochronką".

Kot już nie wskakuje na lodówkę.
Staje przy niej tyłkiem do ceropegii i patrząc mi bezczelnie w oczy,
pręży się i macha ogonem robiąc wichurę zmaltretowanym odnogom.
Manipulacja opanowana do perfekcji :).

Moje trzecie dziecko też musi sobie poradzić w tej dżungli,
albo wypuści zdrowe mocne pędy i przetrwa wichury albo ...

Dzieciom i kotom należy zapewnić podstawowe warunki do życia,
reszta jest bonusem na który psychicznie i fizycznie sobie pozwalamy,
fajnie że coraz bardziej świadomie.

A że je ograniczamy?
No cóż na tym polega życie w społeczeństwie,
czymkolwiek ono by nie było.

[kreomolinka]