[drapad]

Tak to ogromna siła walki i to że ma się do końca ta nadzieję że to jeszcze nie teraz, że znowu się poprawi i jeszcze będziemy walczyć, że zderzy się cud, boli bardzo. I to pytanie dlaczego nasz ukochany kot, dlaczego go spotkała taka okropna choroba, to boli bardzo. Ja miałam nadzieję do końca że jeszcze będzie razem. Ciężko jest się pozbierać po stracie ukochanego kota.

[gpolomska]

Kiedyś myślałam, że z każdym kotem będę wiedzieć więcej o tym, jak je tu zatrzymać wbrew chorobie. Tak, trochę tak jest, ale przede wszystkim z każdym kotem uczę się bardziej, kiedy odpuścić i jak postawić wyżej jakość kociego życia niż chęć zatrzymania tych wspaniałych stworzeń przy sobie choć jeszcze na kilka chwil.

Nie da się ukryć, że każda kolejna śmierć sprawia, że człowiek się z nią bardziej oswaja. I jeszcze lepiej rozumie tych, którzy w ramach uporczywej terapii w szpitalu chcieli już tylko umrzeć a utrudniano im to maksymalnie, bo taka procedura. Pamiętam wypowiedź ks. Kaczkowskiego, który mówił o tym, że w przypadku umierających straszne jest podawanie im kroplówek do końca - bo przy odwodnieniu by po prostu stracili świadomość a tak odchodząc duszą się, gdy woda zalewa im płuca. Z drugiej strony wiem jak rak zabijał dziadka i wujka, a cukrzyca z sarkoidozą babcię: każdy chciał już tylko umrzeć, byle się to wszystko skończyło - odarci z godności, w pampersach, ze stomią czy drenami. Dlatego zakładam, że kot - gdyby mógł decydować - miałby takie zdanie jak oni. Zresztą więcej jest głosów, żeby niepotrzebnie nie dręczyć na koniec - np. taki albo tutaj. A przecież koty są członkami naszych rodzin - takie dzieciaki, które nigdy nie dorosną.
Każdemu kotu na końcu mówię to samo: raz, że już nie będzie cierpiał, a dwa - że mam nadzieję, że kiedy przyjdzie mój czas, to wpadnie na chwilę, żeby to on mnie wtedy przeprowadził drogą, którą ja prowadziłam jego. Może się zjawią, gdy będzie czas. W końcu ponoć koty to jedyne istoty, które zawsze są trochę w tym, a trochę w tamtym świecie.

[aina]

gpolomska , ładne są cztery ostatnie linijki Twojego postu .
Przychodzi mi do głowy pięknie pokazane " przeprowadzanie " , człowieka , ale to bez znaczenia , w filmie Joe Black .
Obawiam się jednak , że te wszystkie ładności są takim samokojeniem się .
Skoro nie ma życia bez końca , niechby ostatnimi odczuciami za życia , nie był ból , trwoga , przerażenie .