[kelpie87]

No moje psy na krótkoterminowej diecie z niższą zawartością białek zwierzęcych rzeczywiście zrobiły się spokojniejsze... takie smęty człapiące a nie biegające na spacerach... A jak ładnie straciły tłuszczyk... razem z mięśniami

[Snedronningen]

[dagnes]

Snedronningen już podała linka do postu, w którym pisałam co z psem robi dieta składająca się prawie z samych węglowodanów o minimalnej zawartości białek, natomiast w tym przypadku mamy krok dalej:

[Snedronningen]

[dagnes]

Sne, dobrze że to wyjaśniłaś . Bo po przeczytaniu wyrwanych z kontekstu cytatów zamieszczonych przez immortal, naprawdę miałam obawy, że teoria psiego behawioru proponuje wyłącznie fizyczne wykańczanie psów . Jeśli terapia taką dietą jest ograniczona wyłącznie do osobników, które mają stwierdzone niedobory serotoniny, to OK (ale też pod warunkiem, że jest czasowa, a nie bezterminowa). Ale jeśli miała by być stosowana powszechnie, u każdego psa, który komuś wydaje się nieco zbyt agresywny, to już kompletna tragedia.

[immortal]

dziękuję za wyjaśnienie

i tak - cytaty są z mało obszernego - w porównaniu do reszty książki - działu o diecie. i głównie do tej części miałam zastrzeżenia

[Snedronningen]

immortal, problemem w Polsce jest to, że tłumaczy się na nasz język i wydaje bardzo mało wartościowych zagranicznych książek. Najczęściej jest to Jan Fennel, Cesar Milan i John Fisher. Do tego ostatniego nie mam zastrzeżeń, bo wbrew pozorom miał on znacznie więcej wspólnego z obecnym nurtem psiego behawioryzmu niż z teorią dominacji (i tu ciekawostka: John Fisher nie był ani ojcem, ani matką ani nawet wujkiem teorii dominacji, jej początków należy szukać w okresie między wojennym). Jest jeszcze książeczka, która niestety zrobiła więcej złego niż dobrego, Turid Ruugas "Sygnały uspokajające". Dlaczego więcej złego? Bo ta część psiej mowy ciała to zaledwie ułamek, oprócz CSów jest mnóstwo innych sygnałów wysyłanych przez psy, a niestety wiele osób skupiło się tylko na tych określając te psy, które ich nie stosują (a nie jest to rzadkie zjawisko) za nienormalne. Nie spotkałam się z tłumaczeniami książek chociażby Jean Donaldson, która w bardzo prosty i obrazowy sposób pokazuje różne rodzaje agresji, jak chociażby w relacjach z psami czy pilnowanie zasobów. Największe porażki to brak tłumaczeń dwóch książek: Podręcznik tresury psów pułkownika Konrada Mosta (ciekawostka: jeżeli już mówimy o ojcu teorii dominacji to ja bym właśnie Mosta wskazała, a z drugiej strony to też on stworzył podwaliny pod obecny behawioryzm i szkolenie pozytywnymi wzmocnieniami, książka po raz pierwszy ukazała się w 1910 roku i przez ponad 100 lat nie zdążyła być u nas wydana. Iwan Pawłow swoje badania nad śliniankami przedstawił zaledwie 6 lat wcześniej natomiast Thorndike swoje pierwsze prawo zrewidował dopiero w 1911) oraz "Dogs" Lorny i Raya Coppingerów.

[Ines]

Dużo bardziej przemawia do mnie fakt, że brak mięsa w diecie może pośrednio wpływać na agresję, w sposób opisany przez Snedronningen. Nie znam się kompletnie na tych mądrych ścisłych naukach, więc może ktoś podpowie mi, jak szybko mogą następować takie zmiany po gwałtownym ograniczeniu białka zwierzęcego? Jak pisałam w innym wątku, jedna z moich kotek ograniczyła sobie udział mięsa do minimum przez ok 2 tyg żywiąc się w dużej mierze żwirem kukurydzianym z kuwety. Nie dość, że nagle bardzo gwałtownie przytyła, to zrobiła się bardzo drażliwa i wręcz momentami agresywna w stosunku do innych kotów, a nawet ludzi. Opis przytoczony przez Snedronningen:

Cytat:

Często przy niej występuje drażliwość, wpadanie w gniew, frustracja, zaburzenia snu, zaburzenia funkcji poznawczych, m.in. niemożność skupienia uwagi. Nierzadko objawem depresji jest nadmierne pobudzenie jednostki oraz reaktywność.

doskonale opisuje jej zachowanie w ostatnich dniach.

[immortal]

Sne, w Polsce wydana jest jedna książka Donaldson - Pies i Człowiek

[Snedronningen]

immortal, ale to tylko jedna. I powiem szczerze, że szkoda, że ta a nie inne.

[apple]

Kroiłam dzisiaj mięso i dałam Rudolfowi nieumytą jeszcze rękę do powąchania.
Oczy mu zabłysły, wąchał z ożywieniem każdy palec po kolei i szukał gdzie to mięso.
Nagle - tak! może to jest to pyszne mięsko - polizał i starał się, acz bardzo delikatnie spróbować ząbkami koniec palca, który miałam owinięty cielistym plastrem (jak zwykle się skaleczyłam ).
Tylko to miejsce, żadnego innego palca nie, mimo że mógł pomyśleć, że to jego ulubiona szynka a nie moja ręka

Pomyślałam sobie, że zwierzaki jednak wiedzą, gdzie jest granica i nie skrzywdziłyby człowieka.

[doradora]

Myślę, że ten plaster po prostu inaczej/bardziej łapał zapachy i dlatego akurat ten palec wziął "na spróbowanie", bo ten palec nie pachniał człowiekiem ubabranym szynką tylko "czym innym".
Jasne, że znają granice, ale trzeba te granice wyznaczać (głośne auuu przy próbie skosztowania człowieka itp.)

[Dragana]

doradora, zgadzam się, że trzeba te granice wyznaczyć. Jeden mój kot na początku uparcie uznawał palce za dalszy ciąg jedzenia i dość nieprzyjemnie kąsał. Ale już się nauczył

[apple]

Też wyznaczam granice Rudolfowi.
Taka potrzeba zachodzi przy gryzieniu czy drapaniu w zabawie.
Natomiast rozczuliło mnie to, że nie spróbował mojego palca mimo że zapach mógł go zmylić.