[Maciejka]

A propos tych denerwujących facetów przypomniała mi się anegdotka.
W poradni małżeńskiej psycholog wysłuchał pary i zalecił mężowi w ramach terapii okazać żonie uczucie.
Co zrobił mąż? Umył żonie samochód.
To tak dla przestrogi wszystkich optymistek, które sądzą, że się facet domyśli o co nam chodzi. Trzeba wyłożyć kawę na ławę (byle nie za gwałtownie, bo wyjdziemy na piekielnicę...).

[Reinette]

Mój jeszcze-nie-mąż też mnie dzisiaj wnerwił niepomiernie wręcz. Myślałam, że dam mu z liścia, ale wstrzymałam. Co za baran z niego

[Sandra]

Reinette, podziel się, bo wtedy nam jest lżej

[Ines]

Czy ja wiem, czy lżej. Ja nigdy nie potrafiłam narzekać do innych na moją drugą połówkę i się jeszcze nie naumiałam. Może to przyjdzie z czasem? Próbowałam sobie ponarzekać na niego w tym wątku, ale nie mogę. Jakoś tak czuję, że jedyną osobą, z którą powinnam rozmawiać o problemach z nim jest właśnie on sam. Nawet jak muszę mu pięćdziesiąt razy wykładać jak krowie na rowie jedno i to samo to ten pięćdziesiąty pierwszy też omówię z nim. Ale, ale - czy właśnie udało mi się trochę ponarzekać?

[Snedronningen]

Bo pod tym względem mężczyźni są jak psy. Komendy powinny być krótkie i zrozumiałe, wydaje się je stanowczym tonem i tylko raz. W początkowych stadiach nauki naprowadzać można nagrodą.

[Ines]

Bardzo przykre jest Snedronningen to co napisałaś, nawet mnie zabolało, mimo że do mężczyzny mi daleko... (choć często się śmieję, że w gruncie rzeczy nie tak bardzo )

Jednak lubię myśleć, że wszyscy jesteśmy po prostu ludźmi ze wszystkimi tymi naszymi wadami i zaletami...

[psy-i-koty]

ja bym nie chciała żeby mnie ktoś tresował jak psa. Mam nadzieję, że ta wypowiedź to był żarcik taki.

[Ines]

Jestem pewna, że żart. Tylko może nie dla wszystkich śmieszny

[psy-i-koty]

nie no, ja mam poczucie humoru, ale jakiś taki niesmak poczułam. Mój nie-mąż to typowy facet. I uważam, że zamiast walczyć i się czepiać to lepiej i zdrowiej jest odpuścić. U nas się to sprawdza, ale my mamy nietypowy układ i żadnych dzieci więc może dlatego.

[ciocia_mlotek]

To zależy od charakterów
Takie odpuszczanie w większości przypadków kończy się niestety sfrustrowaną kobietą nieszczęśliwą w związku z panem iwładcą. Który nawet już sobie nie zdaje sprawy z tego, że wymusza różne rzeczy na kobiecie. Bo kobieta tak się przyzwyczaiła do odpuszczania, że już inaczej nie umie. Ale nadal jest z tego powodu nieszczęśliwa
Walczyć? Nie. Jeśli potrzebna jest walka to znaczy, że para do siebie nie pasuje. Ale odpuszczanie to jest pójście w drugą stronę. Odpuścić to można czasem, na zasadzie kompromisu. Ale tylko czasem

[psy-i-koty]

eee, ale nie chodziło mi o poddanie się panu i władcy. Całkiem o czymś innym pisałam.
Nie wiem jak powiązałaś kwestię życia w harmonii bez żołądkowania się o drobiazgi z byciem poddaną U nas działa to w ten sposób, że ja się nie czepiam i on się nie czepia. Kwestie fundamentalne mamy dawno ustalone.

[ciocia_mlotek]

Po prostu we wszystkim trzeba zachować równowagę

[psy-i-koty]

złoty środek działa w każdej dziedzinie życia chyba :)

[ciocia_mlotek]

Tak.
Widzisz ja po prostu odniosłam to "odpuszczanie" do początków związku bardziej. Jeśli na początku się nie ustali jakiejś harmonii to często dochodzi do takiego odpuszczania aż w końcu jest już tylko odpuszczanie. Wbrew sobie

[psy-i-koty]

A nie, nie o to mi chodziło. Chodziło mi o to żeby się niepotrzebnie nie pieklić o zostawione w lodówce puste opakowania tylko samej wyrzucić i cieszyć się dniem. I szczerze mówiąc, w przypadku dużych wpadek, też się nie denerwuję i tego samego oczekuję w zamian.