Aniek - 2013-11-08, 13:57 Temat postu: Nadopiekuńczość czy zdrowy rozsądek? Jadę na urlop 
I powoli zamiast się cieszyć zaczynam się martwić jak to moje futro beze mnie...toż przecież nikt go nie ogarnie tak dobrze jak ja, prawda? Wyjeżdżam na 2 tyg za ocean, za krótko i za daleko, żeby rozważać opcję zabrania psiska ze sobą, więc Rico zostaje z moim ukochanym dwunożnym...z barfem chłopak ma tyle wspólnego, że pomagał przy odbieraniu mięsa od Izy i robił przelew kiedy go o to prosiłam...niewiele. Niby zrobiłam zapasy żarcia w zamrażalniku, niby zrobię mieszankę supli w jednym słoju, mieszankę ziółek w drugim słoju i poproszę, żeby dawał po łyżce dziennie...i niby wiem, że to tylko dwa tygodnie, to Ricosław nawet z głodu by nie zdążył zejść gdyby się mojemu np zapomniało go nakarmić...ale gul zaczyna chodzić. Macie jakieś złote rady jak to przetrwać, o czym nie zapomnieć? _Jadis_ - 2013-11-08, 13:59 Napisz kartke i zawiesc na lodowce , z instrukcjami , wtedy nawet jak zapomni bedzie w takim miejscu , ze nie da sie nie zauwazyc ;) Snedronningen - 2013-11-08, 14:01
Aniek - 2013-11-08, 14:05 Ano właśnie...na pewno zrobi gorzej, a ja nie będę mogła nawet opier* z góry na dół, bo chciał dobrze przecież... Kartek z instrukcją to ja chyba tysiące zostawię, w różnych miejscach, największą chyba na drzwiach łazienki na przeciwko ubikacji 
mapi_ - 2013-11-08, 14:46 Dwa dni temu wróciłem z tygodniowego urlopu 
W maju byłem 2 tygodnie poza domem. W tym czasie moimi dwiema kotkami zajmowali się rodzice albo teściowie. Ani jedni, ani drudzy własnych zwierząt nie mają. Przychodzili raz dziennie - sprzątnąć kuwetę i podać dobową (!) porcję BARFu (wcześniej pomrożonego przeze mnie w słoiczkach). Koty zniosły te moje nieobecności rewelacyjnie. Nie pojawiły się żadne problemy, ani w trakcie mojej nieobecności, ani po powrocie. Zachowywały się (i wyglądały) tak, jak gdybym w ogóle nie wyjeżdżał
Nie ma co martwić się na zapas! dagnes - 2013-11-08, 16:08
No tak, chłopy nigdy się nie matrwią  .
U nas "instynkt macieżyński" każe zamartwiać się do oporu, bo nikt oprócz "mamusi" nie zadba tak o pieska/kotka  .
W tym kocim wątku obszernie dyskutowałyśmy np. możliwość rozmawiania z kotem przez telefon, gdy jesteśmy poza domem, by dowiedzieć się czy u niego wszystko w porządku  . Myślę, że do pieska też można zatelefonować  .
mapi_ - 2013-11-08, 16:13
Zazwyczaj nie martwią się na zapas
Oczywiście przed wyjazdem przygotowałem stosowną "instrukcję obsługi"
Tymczasowi opiekunowie początkowo nie mogli uwierzyć, że w kuchni na stole będzie stała waga, na której należy odważać określone porcje BARFu i dolewać określoną ilość wody, itd... 
_Jadis_ - 2013-11-08, 16:22 Jak ja wyjezdzam (sa to zazwyczaj wyjazdy 3-4 dniowe) to kotami opiekuje sie TŻ. Jest calkiem niezle wprowadzony w temat BARFA, choc to ja decyduje z czego ma byc robiony, co ma byc dodane i ile. Jemu nie chcialoby sie tego wszystkiego uczyc, ale jak podac papu i jak znalezc dobre mieso w sklepie wie . Takze teoretycznei jak wyjezdzam powinnam byc spokojna. A i tak nie jestem. ROzmawiamy z TZ codziennie a czego przez jakies 15 min opiowiada mi co u niego a potem nast 15 min co u kotw , co robia, czy jadly , a nawet i daje mi je do telefonu To nie moja fanabaria - Olek po prostu slyszy moj glos w sluchawce i sam sie do niej pcha.
Kiedy wyjezdzamy z TZ razem kotami zajmuje sie tesc. MA przygotowane miseczki , z odmierzonymi porcjami nic tylko podac i przyilnowac zeby kazde jadlo ze swojej michy a i tak sie zamartwiam i dzwonie i pytam czy na pewno wszystko ok, a jak tylko mozemy to wracamy jak najszybciej. TZ sie mnie wiecznie czepia , ze ja jestem przewrazliwiona, ze sie za bardzo martwie i przejmuje wszystkim. Niekoniecznie, porcje jedzenia przygotowuje np jedna na caly dzien, ale po prostu wewnetrznie instynktownie czuje ,z e gdybym ja to im dala byloby lepiej. Tak jak pisala dagnes instynt "macierzynski"niestety jest nie do oszukania;/ yerba - 2013-11-08, 17:17 Znana bajka zawsze powtarzam po kilka razy co, jak, gdzie, ile... ale faktycznie po prostu trzeba przygotować wszystko, żeby było jak najprościej i jak najmniej do zepsucia, zostawić instrukcję obsługi, wytłumaczyć, zagryźć zęby i wyjechać bez telefonów z pytaniami się nie obejdzie 
Dieselka - 2013-11-09, 00:21 a później telefony z wyjazdu i zamiast "co u ciebie, w domu wszystko ok?" to się zaczyna: A jak Misio? był na spacerze? jak daleko byliście? ładnie szedł?gdzie jest teraz?A kot? co kot jadł? a gdzie spał? był na dworze? pamiętaj o kuwetach, aaaamoje cudne zwierzątko.... a Diesel dostał jeść? co jadł? pamiętaj żeby mu zostawić kostkę przed wyjściem. a pogoda ładna? późno będziesz w domu? pada? aaa to nie. w mieszkaniu go zostaw, tylko pamiętaj żeby sprawdzić czy wodę ma..... a później kończy mi się czas na gadanie i muszę kończyć :P Chore, kurna chore :P Na lodówce zawsze wisi kartka, z wielkimi literami, co pies je :) Aniek - 2013-11-09, 11:35 A da się ten "instynkt macierzyński" wyleczyć, to jak choroba brzmi, boję się pomyśleć co by się działo gdybym miała dzieci 
Dieselka, taka rozmowa przez telefon to u mnie standard hehe, nawet jak nie ma mnie pół dnia...ostatnio trochę się hamuję, bo dostało mi się po uszach, że tylko pies i pies, więc po standardowym "co słychac" czekam aż on pierwszy zacznie, całe szczęście wie jaka jestem i opowida
Zaczynam robić płachty notatek. Wgrałam sobie skype na telefon, żeby rachunek za tel mnie nie zabił. Jakoś to będzie.... agal - 2013-11-09, 11:54 Ja zawsze zostawiam kartkę na lodówce. Odkąd dzieci dorosły, a tatuś się zestarzał ;), koty karmi mi koleżanka, na szczęście też kociara. Plus jest taki, że kuwety sprzątnięte i żwirek dosypany do kuwety ;) , bo synek o tym zapominał ;) Poza instrukcją karmienia, zostawiam też telefony awaryjne - wet, druga osoba z kluczami do mieszkania. Druga osoba jest poinformowana, że w razie awarii ona karmi. Ag. isabelle30 - 2013-11-09, 12:42 Nie Aniek.. tego się nie da wyleczyć. Jak pojawiają się dzieci podwaja się siła choroby. Dlatego ja już dawno zrezygnowałam z wyjazdów w pojedynke. Za dużo mnie to kosztuje nerwów. Ty masz tylko dwa tygodnie... wyobraź sobie co ja miałam gdy leżałam z nogą... od 3 września do połowy stycznia Brutus był na wygnaniu. Daleko poza moją jurysdykcją.. Jedyne co mogłam to zadzwonić, dać co niedziela kolejne porcje do żarcia z odpowiednimi instrukcjami, kolejne słoiczki z suplami. I miec nadzieję, że został spuszxzony ze smyczy w miejscu odpowiednim, że nie nawiał do wody w grudniu, że nie pożarł się z innym psem (pożarł się bo mój eks uwierzył, ze durna baba co to ma od zawsze psy wie przecież co to pies - baba uciekła, Kinga też, on został z dwoma walczącymi psami sam , kazdy z nich po 40kg żywej wagi, wrócił do domu na miętkich nóżkach i potem już bardzo uważnie dobierał Brutusowi towaryzstwo do zabawy) Dał radę, Poszedł nawet do weta na szczepienie. Pies nie padł z głodu, nie wyłysiał. Jak dostał prikaz - 3 spacery dziennie po conajmniej 45 minut i bieganko - w deszczu i zimnie snuł się po Fortach Bema... Nawet co kilka dni dostawałam mmsa z fotką - co dzisiaj było. Nie umarłam z troski, psu nic nie ubyło. Ale instynkt macierzyński nie został wyleczony.... Prawdę mówiąc - wstyd się przyznać, ale jak Kinga jedzie do tatusia na weekend nie denerwuję się tak jak jedzie Brutus... Meri - 2013-11-09, 14:26 Ja nawet na jeden dzień cały mam obawy jechać, zawsze się boję, że ktoś coś nie przypilnuje, nie zrobi, nie poda... masakra, nie byłam na wakacjach od 3 lat niemal.
Freya - 2013-11-09, 14:48 Ja wiem, że koleżanka (też kociara) przyjdzie, nakarmi, sprzątnie kuwety i nawet się przez chwilkę pobawi. Ale potem wyjdzie, a moje maleństwa będą cały dzień same  Czy zjedzą, czy nie będzie im nudno, czy nie będą szukać swoich ludzi...
Z pewnością nie jest to myślenie zdroworozsądkowe
|
||||||||||||
